Szkolne procedury postępowania w sytuacjach kryzysowych

 

PROCEDURY POSTĘPOWANIA Z UCZNIEM

Z CHOROBĄ PRZEWLEKŁĄ

 

I. Obowiązki rodzica

1. W przypadku ucznia rozpoczynającego naukę w szkole rodzic najpóźniej do 1 września powinien dostarczyć wychowawcy informacje o stanie zdrowia dziecka przewlekle chorego, objawach choroby, zagrożeniach zdrowotnych, przyjmowanych lekach i ich wpływie na organizm.

2. Jeśli choroba zostanie zdiagnozowana podczas uczęszczania do szkoły rodzic powinien niezwłocznie poinformować o tym fakcie wychowawcę.

3. Rodzic jest zobowiązany do stałej współpracy z wychowawcą dziecka chorego.

 

II. Obowiązki wychowawcy

Wychowawca jest zobowiązany do przekazania informacji Radzie Pedagogicznej i pozostałym pracownikom szkoły o sposobach postępowania z chorym dzieckiem na co dzień oraz w sytuacji zaostrzenia objawów czy ataku choroby.

 

III. Obowiązki nauczycieli

1. Nauczyciele są zobowiązani dostosować formy pracy dydaktycznej, dobór treści i metod oraz organizację nauczania do możliwości psychofizycznych tego ucznia, a także do objęcia go odpowiednimi formami pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

2. W przypadku nasilenia choroby u dziecka podczas pobytu w szkole dyrektor lub nauczyciel niezwłocznie informuje o zaistniałej sytuacji rodziców lub prawnych opiekunów.

 

IV. Dziecko przewlekle chore

 

1. Choroba przewlekła

1) Choroba przewlekła to proces patologiczny trwający ponad 4 tygodnie, cechujący się brakiem nasilonych objawów chorobowych. 2) Długotrwała choroba i częste hospitalizacje mogą okresowo uniemożliwiać choremu dziecku przebywanie w grupie rówieśników, a także zaspokajanie wielu ważnych potrzeb psychicznych, fizycznych i społecznych.

3) Przeciwdziałanie niekorzystnym skutkom choroby przewlekłej, polega między innymi na udzielaniu dziecku i jego rodzinie pomocy w budowaniu nowej koncepcji życia z chorobą i pomimo choroby.

4) Odbudowa poczucia bezpieczeństwa jest jednym z najważniejszych zadań osób pomagających choremu dziecku i jego rodzinie. Dziecko może czuć się mniej bezradne i zagubione, gdy ma okazję do odnoszenia sukcesów i poradzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Zatem dostrzeganie i eksponowanie osiągnięć dziecka, chwalenie go za nie i nagradzanie jest jednym z kierunków pomagania mu w pokonywaniu poczucia bezradności.

5) Drugi ważny kierunek to uczenie dziecka nowych umiejętności-zarówno tych przydatnych w pokonywaniu trudności związanych z chorowaniem, jak i tych otwierających mu nowe, wolne od ograniczeń pola aktywności, poszerzających jego „obszar wolności”. Szkoła pełni w życiu chorego dziecka szczególną rolę. Jest to miejsce, w którym może się ono uczyć i bawić, rozwijać swoje zdolności i umiejętności, może przeżywać radość i dumę ze swojej aktywności, a także budować dobre relacje z innymi dziećmi. Obecność przyjaznych nauczycieli i rówieśników jest bardzo ważna dla prawidłowego rozwoju emocjonalnego i społecznego chorego dziecka. Niezwykle ważne jest przekazanie nauczycielom informacji o wpływie choroby dziecka na funkcjonowanie psychiczne, fizyczne i społeczne ucznia. Niektóre leki mogą działać pobudzająco a inne usypiająco. Może to mieć wpływ na zachowanie się dziecka lub możliwość efektywnego uczenia się. Dzięki informacjom od rodziców i lekarzy, nauczyciel może poznać chorobę dziecka w takim zakresie, aby w razie potrzeby, w odpowiednim czasie, udzielić mu niezbędnej pomocy i wsparcia oraz zapewnić bezpieczne warunki na terenie szkoły. Także dostosować sposoby komunikowania się oraz sposoby i formy nauczania do potrzeb i aktualnych możliwości chorego dziecka. Wzajemne kontakty pomiędzy szkołą i rodzicami powinny być stałe i systematyczne, oparte na zaufaniu, spokojnej, wzajemnej wymianie informacji oraz współpracy i zrozumieniu.

 

1. Sposoby pomocy

Główne sposoby pomocy przewlekle choremu dziecku możliwe do zrealizowania na terenie szkoły:

1) zapewnienie poczucia bezpieczeństwa psychicznego i fizycznego,

2) pomoc w pokonywaniu trudności, uczenie nowych umiejętności,

3) budowanie dobrego klimatu i przyjaznych relacji klasowych,

4) przygotowanie uczniów zdrowych na spotkanie chorego kolegi,

5) traktowanie chorego dziecka jako pełnoprawnego członka klasy,

6) uwrażliwianie dzieci zdrowych na potrzeby i przeżycia dziecka chorego,

7) uwrażliwianie dziecka chorego na potrzeby i przeżycia innych uczniów,

8) motywowanie do kontaktów i współdziałania z innymi dziećmi,

9) rozwijanie zainteresowań, samodzielności dziecka,

10) dostarczanie wielu możliwości do działania i osiągania sukcesów,

11) motywowanie do aktywności,

12) pomoc w nadrabianiu zaległości szkolnych, dostosowanie wymagań do aktualnych możliwości psychofizycznych ucznia,

13) zapewnienie dziecku wsparcia, pomocy psychologiczno-pedagogicznej lub socjalnej,

14) stała współpraca z rodzicami, pielęgniarką, lekarzem, nauczycielami oraz innymi osobami opiekującymi się uczniem.

 

V. Dziecko z astmą

 

2. Astma oskrzelowa

Astma oskrzelowa jest najczęstszą przewlekłą chorobą układu oddechowego u dzieci. Istotą astmy jest przewlekły proces zapalny toczący się w drogach oddechowych, który prowadzi do zwiększonej skłonności do reagowania skurczem na różne bodźce i pojawienia się objawów choroby.

   

2. Objawy astmy

Jednym z podstawowych objawów jest duszność jako subiektywne uczucie braku powietrza spowodowane trudnościami w jego swobodnym przechodzeniu przez zwężone drogi oddechowe. Gdy duszność jest bardzo nasilona możemy zauważyć, że usta dziecka a także inne części ciała są zasinione. Konsekwencją zwężenia oskrzeli jest pojawienie się świszczącego oddechu. Częstym objawem astmy oskrzelowej jest kaszel. Najczęściej jest to kaszel suchy, napadowy, bardzo męczący.

 

    3. Przyczyny ataku

Zaostrzenie astmy może być wywołane przez: kontakt z alergenami, na które uczulone jest dziecko, kontakt z substancjami drażniącymi drogi oddechowe, wysiłek fizyczny, zimne powietrze, dym tytoniowy, infekcje.

 

4. Postępowanie

1) W przypadku wystąpienia duszności należy podać dziecku wziewny lek rozkurczający oskrzela zgodnie z zaleceniem lekarza.

2) W przypadku objawów ciężkiej duszności należy podać jednocześnie 2 dawki leku w aerozolu w odstępie 10-20 sekund.

3) Po wykonaniu 1 pierwszej inhalacji należy powiadomić rodziców dziecka o wystąpieniu zaostrzenia.

4) W przypadku duszności o dużym nasileniu powinno się wezwać Pogotowie Ratunkowe. W czasie oczekiwania na przyjazd karetki pogotowia dziecko wymaga ciągłego nadzoru osoby dorosłej.

5) Dodatkowo bardzo ważne jest zapewnienie dziecku spokoju oraz odizolowanie od osób trzecich.

 

5. Nakazy

1) Częste wietrzenie sal lekcyjnych.

2)Dziecko, które ma objawy po wysiłku, powinno przed lekcją wychowania fizycznego przyjąć dodatkowy lek.

3)Ćwiczenia fizyczne należy zaczynać od rozgrzewki.

4)W przypadku wystąpienia u dziecka objawów duszności należy przerwać wykonywanie wysiłku i pozwolić dziecku zażyć środek rozkurczowy.

 

6. Zakazy

1) Chorzy uczniowie nie powinni uczestniczyć w pracach porządkowych.

2) W okresie pylenia roślin dzieci z pyłkowicą nie mogą ćwiczyć na wolnym powietrzu oraz nie powinny uczestniczyć w planowanych wycieczkach poza miasto.

3) Astma oskrzelowa wyklucza biegi na długich dystansach, wymagających długotrwałego, ciągłego wysiłku.

4) W klasach, gdzie odbywają się lekcje nie powinno być zwierząt futerkowych.

 

7. Ograniczenia

1) Uczeń z astmą może okresowo wymagać ograniczenia aktywności fizycznej i dostosowania ćwiczeń do stanu zdrowia.

2)Dziecko uczulone na pokarmy powinno mieć adnotacje od rodziców, co może jeść w sytuacjach, które mogą wywołać pojawienie się objawów uczulenia.

 

8. Obszary dozwolone i wskazane dla dziecka

1) Dzieci chore na astmę powinny uczestniczyć w zajęciach z wychowania fizycznego. Wysportowane dziecko lepiej znosi okresy zaostrzeń choroby.

2) Uczeń z astmą nie powinien być trwale eliminowany z zajęć z wychowania fizycznego.

3) Dzieci z astmą mogą uprawiać biegi krótkie, a także gry zespołowe.

4) Dzieci z astmą mogą uprawiać gimnastykę i pływanie.

5) Dzieci z astmą mogą uprawiać większość sportów zimowych.

 

Bardzo ważny jest dobry kontakt szkoły z rodzicami, po to, aby wspólnie zapewnić dziecku bezpieczne warunki nauki i pobytu w szkole. Pozwoli to zmniejszyć nadopiekuńczość rodziców a dziecku rozwijać samodzielność i zaufanie do własnych możliwości i umiejętności. Tylko współdziałanie szkoły z rodzicami i lekarzem prowadzącym pomoże prawidłowo funkcjonować dziecku z astmą oskrzelową w środowisku, gdzie spędza wiele godzin w ciągu dnia.

 

VI. Dziecko z cukrzycą

 

1. Cukrzyca

1) Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych charakteryzujących się hiperglikemią (wysoki poziom glukozy we krwi –większy od 250mg%). Obecnie w Polsce wśród dzieci i młodzieży dominuje cukrzyca typu 1 –ten typ cukrzycy ma podłoże genetyczne i autoimmunologiczne. Cukrzyca nie jest chorobą zakaźną, nie można się nią zarazić przez kontakt z osobą chorą. Najczęstsze objawy to wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu oraz chudnięcie. W chwili obecnej, w warunkach pozaszpitalnych, jedynym skutecznym sposobem podawania insuliny jest wstrzykiwanie jej do podskórnej tkanki tłuszczowej (za pomocą pena, pompy).

2) Cukrzyca nie jest chorobą, która powinna ograniczać jakiekolwiek funkcjonowanie ucznia, tylko wymaga właściwej samokontroli i obserwacji. Ćwiczenia fizyczne, sport i rekreacja połączone z ruchem są korzystne dla dzieci chorych na cukrzycę. Wspierają prawidłowy rozwój emocjonalny i społeczny, pomagają rozwijać samodyscyplinę, gratyfikują, dają przyjemność i satysfakcję. Najważniejszym problemem przy wykonywaniu wysiłku fizycznego u dzieci z cukrzycą jest ryzyko związane z wystąpieniem hipoglikemii (niedocukrzenia stężenie glukozy we krwi mniejsze niż 60 mg%).

3) Do działań w ramach samokontroli należą: badanie krwi i moczu, zapisywanie wyników badań, prawidłowa interpretacja wyników badań, prawidłowe komponowanie posiłków, prawidłowe i bezpieczne wykonywanie wysiłku fizycznego, obserwacja objawów jakie pojawiają się przy hipoglikemii i hiperglikemii.

4) W każdej szkole powinien znajdować się „kącik” dla ucznia z cukrzycą, czyli ustronne miejsce, w którym dziecko z cukrzycą będzie mogło spokojnie, bezpiecznie i higienicznie wykonać badanie krwi oraz wykonać wstrzyknięcia insuliny.

 

2. Objawy hipoglikemii–niedocukrzenia

1)Bladość skóry, nadmierna potliwość, drżenie rąk.

2)Ból głowy, ból brzucha.

3) Szybkie bicie serca.

4) Uczucie silnego głodu/wstręt do jedzenia.

5) Osłabienie, zmęczenie

6) Problemy z koncentracją, zapamiętywaniem.

7) Chwiejność emocjonalna, nietypowe zachowanie dziecka.

8) Napady agresji lub wesołkowatości.

9) Ziewanie/senność.

10) Zaburzenia mowy, widzenia i równowagi.

11)  Zmiana charakteru pisma.

12) Uczeń nielogicznie odpowiada na zadawane pytania.

13) Kontakt ucznia z otoczeniem jest utrudniony lub traci przytomność.

 

3. Postępowanie przy hipoglikemii lekkiej

Kiedy dziecko jest przytomne, w pełnym kontakcie, współpracuje z nami, spełnia polecenia:

1) sprawdzić poziom glukozy we krwi potwierdzając niedocukrzenie;

2) podać węglowodany proste (sok owocowy, coca-cola, cukier spożywczy rozpuszczony w wodzie lub herbacie, glukoza w tabletkach, płynny miód;

3) NIE WOLNO zastępować węglowodanów prostych słodyczami zawierającymi tłuszcze, jak np. czekolada, ponieważ utrudniają one wchłanianie glukozy z przewodu pokarmowego);

4) ponownie oznaczyć glikemię po 10-15 minutach;

5) zawsze należy dążyć do ustalenia przyczyny niedocukrzenia.

 

4. Postępowanie przy hipoglikemii średniociężkiej

Kiedy dziecko ma częściowe zaburzenia świadomości, pozostaje w ograniczonym kontakcie z nami, potrzebuje bezwzględnej pomocy osoby drugiej:

1)oznaczyć glikemię i potwierdzić niedocukrzenie;

2)jeżeli dziecko może połykać podać do picia płyn o dużym stężeniu cukru (np. 3-5 kostek cukru rozpuszczonych w ½ szklanki wody, coli, soku);

3)jeżeli dziecko nie może połykać postępujemy tak jak w przypadku glikemii ciężkiej.

 

5. Postępowanie przy hipoglikemii ciężkiej

Kiedy dziecko jest nieprzytomne, nie ma z nim żadnego kontaktu, nie reaguje na żadne bodźce, może mieć drgawki.

Dziecku, które jest nieprzytomne NIE WOLNO podawać niczego dopicia ani do jedzenia do ust!

1) układamy dziecko na boku;

2) wstrzykujemy domięśniowo glukagon, jest to zastrzyk ratujący życie;

3) wzywamy pogotowie ratunkowe;

4) kontaktujemy się z rodzicami dziecka;

5) dopiero gdy dziecko odzyska przytomność (po podaniu glukagonu powinno odzyskać przytomność po kilkunastu minutach) i jeżeli dziecko będzie w dobrym kontakcie można mu podać węglowodany doustnie (sok, cola, tabl. glukozy).

6) U dzieci leczonych pompą:

a) zatrzymaj pompę;

b) potwierdź hipoglikemię;

c) jeżeli dziecko jest przytomne podaj węglowodany proste;

d) odczekaj 10-15 minut i zbadaj ponownie poziom glukozy we krwi, jeżeli nie ma poprawy podaj ponownie cukry proste;

e) jeżeli objawy ustąpią i kontrolny pomiar glikemii wskazuje podnoszenie się stężenia glukozy, włącz pompę i podaj kanapkę lub inne węglowodany złożone;

f) jeżeli dziecko jest nieprzytomne lub ma drgawki połóż je w pozycji bezpiecznej, podaj domięśniowo zastrzyk z glukagonu i wezwij karetkę pogotowia;

g) po epizodzie hipoglikemii nie zostawiaj dziecka samego! Dziecko nie może podejmować wysiłku fizycznego dopóki wszystkie objawy hipoglikemii nie ustąpią!

 

6. Objawy hiperglikemii

1) wzmożone pragnienie, potrzeba częstego oddawania moczu;

2) rozdrażnienie, zaburzenia koncentracji;

3) złe samopoczucie, osłabienie, przygnębienie, apatia. Jeżeli do ww. objawów dołączą: ból głowy, ból brzucha, nudności i wymioty, ciężki oddech. może to świadczyć o rozwoju kwasicy cukrzycowej. Należy wtedy bezzwłocznie:

a) zbadać poziom glukozy;

b) skontaktować się z rodzicami lub wezwać pogotowie.

 

7. Postępowanie przy hiperglikemii

1) podajemy insulinę (tzw. dawka korekcyjna);

2) uzupełniamy płyny (dziecko powinno dużo pić, przeciętnie 1litr w okresie 1,5-2 godz., najlepszym płynem jest niegazowana woda mineralna);

3) samokontrola (badanie moczu na obecność cukromoczu i ketonurii, po około 1 godz. należy dokonać kontrolnego pomiaru glikemii);

4) w razie stwierdzenia hiperglikemii dziecko nie powinno jeść, dopóki poziom glikemii nie obniży się.

 

8. Niezbędnik szkolny

1) Co uczeń z cukrzycą zawsze powinien mieć ze sobą w szkole:

a) pen –„wstrzykiwacz” z insuliną;

b) pompę insulinową, jeżeli jest leczone przy pomocy pompy;

c) nakłuwacz z zestawem igieł;

d) glukometr z zestawem pasków oraz gazików;

e) plastikowy pojemnik na zużyte igły i paski;

f) drugie śniadanie lub dodatkowe posiłki przeliczone na wymienniki np. przeznaczone na „zabezpieczenie” zajęć w-f w danym dniu;

g) dodatkowe produkty –soczek owocowy, tabletki z glukozą w razie pojawienia się objawów hipoglikemii;

h) telefon do rodziców;

i) informację w postaci kartki lub bransoletki na rękę, która informuje, że dziecko choruje na cukrzycę;

j) glukagon (zestaw w pomarańczowym pudełku).

 

9. Szkolny kodeks praw dziecka z cukrzycą

2) Każdemu dziecku z cukrzycą typu 1 należy zapewnić w szkole:

a) możliwość zmierzenia poziomu glukozy na glukometrze w dowolnym momencie – także w trakcie trwania lekcji;

b) możliwość podania insuliny;

c) możliwość zmiany zestawu infuzyjnego w przypadku leczenia osobista pompą insulinową w odpowiednich warunkach zapewniających bezpieczeństwo i dyskrecję;

d)właściwe leczenie niedocukrzenia zgodnie ze schematem ustalonym z pielęgniarką szkolną i rodzicami dziecka;

e) możliwość spożycia posiłków o określonej godzinie, a jeśli istnieje taka potrzeba, nawet w trakcie trwania lekcji;

f) możliwość zaspokojenia pragnienia oraz możliwość korzystania z toalety, także w czasie trwania zajęć lekcyjnych;

g) możliwość uczestniczenia w pełnym zakresie w zajęciach wychowania fizycznego oraz różnych zajęciach pozaszkolnych, np. wycieczkach turystycznych, zielonych szkołach.

 

VII. Dziecko z padaczką

 

1. Padaczka

1) Padaczką określamy skłonność do występowania nawracających, nie prowokowanych napadów.

2) Napadem padaczkowym potocznie nazywamy napadowo występujące zaburzenia w funkcjonowaniu mózgu objawiające się widocznymi zaburzeniami, zwykle ruchowymi. Niekiedy jedynym widocznym objawem napadu są kilkusekundowe zaburzenia świadomości.

3) Napady padaczkowe dzieli się na napady pierwotne uogólnione oraz napady częściowe (zlokalizowane). Napady pierwotnie uogólnione:

a) napady nieświadomości, najczęściej kilkusekundowa utrata kontaktu z otoczeniem. Atypowym napadom nieświadomości mogą towarzyszyć mruganie lub gwałtowne 5 ruchy o niewielkim zakresie w obrębie ust;

b) napady atoniczne –napad spowodowany nagłym i krótkotrwałym obniżeniem napięcia mięśniowego w określonych grupach mięśni;

c) napady toniczne –występuje głównie u małych dzieci zazwyczaj podczas zasypiania lub budzenia; charakteryzuje się nagłym, symetrycznym wzrostem napięcia mięśni w obrębie kończyn i tułowia;

d) napady toniczno-kloniczne –w fazie tonicznej dochodzi do nagłej utraty przytomności, skurczu mięśni, zatrzymania oddechu; faza kloniczna charakteryzuje się rytmicznymi, gwałtownymi skurczami mięśni kończyn i tułowia, następnie przechodzi w kilkuminutową śpiączkę;

e) napady kloniczne –napady głównie u niemowląt i małych dzieci, częściej w przebiegu gorączki, cechują je symetryczne skurcze mięśni kończyn występujące seriami;

f) napady miokloniczne –charakteryzują się gwałtownymi synchronicznymi skurczami mięśni szyi, obręczy barkowej, ramion i ud przy względnie zachowanej świadomości chorego.

 

2. Napady częściowe

1) Napady częściowe z objawami prostymi –świadomość w czasie napadów jest na ogół zachowana, zwykle napady dotyczą określonej okolicy np. ręki lub ust.

2) Napady częściowe z objawami złożonymi –niektórym napadom mogą towarzyszyć zaburzenia świadomości o charakterze omamów i złudzeń; pacjent ma wrażenie, że już znajdował się w danej sytuacji życiowej lub przeciwnie, że nie zna sytuacji i przedmiotów, z którymi w rzeczywistości się już stykał, do tego typu napadów zaliczane są także napady psychoruchowe z towarzyszącymi im różnymi automatyzmami (cmokanie), u dzieci mogą niekiedy występować napady nietypowe, manifestujące się klinicznie bólami brzucha, głowy, omdleniami, napadami lęku itp.

3) Napady częściowe wtórnie uogólnione –rozpoczyna się zwykle od napadowych mioklonicznych lub klonicznych skurczów ograniczonych do określonych grup mięśni, aby następnie rozprzestrzenić się i doprowadzić do wtórnie uogólnionego napadu toniczno-klonicznego (tzw. napadu dużego).

 

3. Wystąpienie napadu

1) W razie wystąpienia napadu należy:

a) przede wszystkim zachować spokój;

b) ułożyć chorego w bezpiecznym miejscu w pozycji bezpiecznej, na boku;

c) zabezpieczyć chorego przed możliwością urazu w czasie napadu –zdjąć okulary, usunąć z ust ciała obce, podłożyć coś miękkiego pod głowę;

d) asekurować w czasie napadu i pozostać z chorym do odzyskania pełnej świadomości.

2) NIE WOLNO:

a) podnosić pacjenta;

b) krępować jego ruchów;

c) wkładać czegokolwiek między zęby lub do ust.

 

4. Pomoc lekarska

Pomoc lekarska jest potrzebna, jeżeli był to pierwszy napad w życiu lub napad trwał dłużej niż 10 minut albo jeśli po napadzie wystąpiła długo trwająca gorączka, sugerująca zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

 

5. Możliwości dziecka chorego na padaczkę

1) Dzieciom chorym na padaczkę trudniej jest wykorzystać w pełni swoje możliwości edukacyjne z przyczyn medycznych i społecznych.

2) Narażone są na wyższy poziom stresu wynikający z obawy przed napadem i komentarzami, stąd też częściej występują u nich cechy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, trudności w czytaniu i pisaniu oraz inne trudności szkolne.

3) W razie narastających trudności szkolnych, trzeba zapewnić dziecku możliwość douczania, zorganizować odpowiednio czas na naukę, z częstymi przerwami na odpoczynek, modyfikować i zmieniać sposoby przyswajania wiadomości szkolnych.

4) Nie należy z zasady zwalniać dziecka z zajęć wychowania fizycznego ani z zabaw i zajęć ruchowych w grupie rówieśników. Należy jedynie dbać o to, aby nie dopuszczać do nadmiernego obciążenia fizycznego i psychicznego.

5) Gdy zdarzają się napady, dziecko powinno mieć zapewnioną opiekę w drodze do i ze szkoły.

 

PROCEDURA POSTĘPOWANIA SZKOŁY W PRZYPADKU PODEJRZENIA, ŻE DZIECKO DOŚWIADCZA PRZEMOCY W DOMU

 

 

 

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie,

 zmiany wprowadzone 10 czerwca 2010 r.

 

Art. 1 Ustawy wprowadza zmiany w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym i dodaje do niego Art. 961 : „Osobom wykonującym władzę rodzicielską oraz sprawującym opiekę lub pieczę nad małoletnim zakazuje się stosowania kar cielesnych”.

 

W myśl nowelizacji Ustawy kary cielesne (w tym klapsy) uznaje się

za przemoc wobec dziecka. Pracownicy placówek oświatowych są zobowiązani

do każdorazowego reagowania w przypadku podejrzenia przemocy wobec dziecka.

 

 

PROCEDURA:

 

 

1. Nauczyciel, który powziął podejrzenie iż wobec ucznia są stosowane kary cielesne - stosowana jest przemoc w domu, niezwłocznie zgłasza podejrzenia wychowawcy, pedagogowi oraz Dyrektorowi szkoły.

 

2. Pedagog i wychowawca weryfikują podejrzenia, prowadząc wywiad środowiskowy, prowadząc wywiad z prawnymi opiekunami ucznia, kontaktując się z odpowiednimi instytucjami.

 

3. Pedagog i wychowawca podejmują interwencje terapeutyczne w rodzinie lub kierują na terapię do placówek zewnętrznych

 

4. W przypadku braku współpracy opiekunów prawnych dziecka pedagog i wychowawca:

a) zakładają Niebieska Kartę (A) z rodzicem chroniącym, powiadamiają dyrektora szkoły i kierują sprawę do MOPS,

b) powiadamiają Sąd Rodzinny (zaniedbanie, przemoc emocjonalna, przemoc fizyczna („ droga miękka”),

c) powiadamiają Prokuraturę i Policję (przemoc seksualna, znęcanie się, dziecko nie chce wrócić do domu; „droga twarda” ).

 

SZKOLNE Procedury POSTĘPOWANIA

 

PROCEDURA POSTĘPOWANIA W PRZYPADKU DEWASTACJI MIENIA SZKOLNEGO

 

1. Oszacowanie wartości zniszczonego mienia.
2. Ustalenie okoliczności zdarzenia.
3. Ustalenie sprawcy.
4. Powiadomienie rodziców lub opiekunów ucznia ,a także dyrektora szkoły.
5. Ustalenie kary (w przypadku powtórzonego popełnienia tego rodzaju czynu stosuje się wyższą karę regulaminową). Możliwość ustalenia kary w formie wykonania pracy na rzecz szkoły.
6. Przeprowadzenie przez wychowawcę rozmowy uświadamiającej negatywne skutki czynu oraz warunki wypełnienia kary.
7. Pokrycie kosztów naprawy lub odkupienie zniszczonego mienia.
8. Sporządzenie notatki przez wychowawcę, powiadomienie pedagoga.
9. W przypadku czynu o znamionach występku lub przestępstwa, wzywa się policję, która w wyniku dochodzenia ustala sprawcę. Oprócz kary przewidzianej w Kodeksie Karnym podlega on karze regulaminowej.
10. W przypadku niewykrycia sprawcy powiadamia się społeczność szkolną o danym fakcie i napiętnuje czyn.

 

PROCEDURA POSTĘPOWANIA W PRZYPADKU PALENIA PAPIEROSÓW PRZEZ UCZNIA NA TERENIE SZKOŁY

1. W przypadku stwierdzenia przez nauczyciela lub innego pracownika szkoły faktu palenia papierosów przez ucznia, doprowadzenie ucznia do dyrektora.
2. Rozmowa ucznia i wychowawcy z dyrektorem i udzielenie przez wychowawcę upomnienia z możliwością ustalenia formy pracy do wykonania na rzecz szkoły.
3. Powiadomienie rodziców o zaistniałej sytuacji.
4. W przypadku ponownego łamania zasad regulaminu szkoły – udzielenie pisemnej nagany wychowawcy, zawiadomienie rodziców
5. Kolejne złapanie ucznia na paleniu papierosów skutkuje naganą dyrektora. Wychowawca powiadamia rodziców oraz informuje o konsekwencjach ponownego złamania zakazu palenia papierosów – obniżenie oceny zachowania.

 

 

 

 

PROCEDURA POSTĘPOWANIA W PRZYPADKU PRZEMOCY

 

1. Podjęcie natychmiastowych działań służących zaprzestaniu stosowania przemocy – powstrzymanie agresorów.
2. Udzielenie pomocy poszkodowanym. Umożliwienie kontaktu z lekarzem.
3. Powiadomienie dyrektora szkoły.
4. Wysłuchanie stron (każdej indywidualnie).
5. Powiadomienie rodziców winnego i ofiary (wychowawca).
6. Niezwłoczne wezwanie policji, w przypadku, kiedy istnieje konieczność profesjonalnego zabezpieczenia śladów przestępstwa, ustalenia okoliczności
   i ewentualnych świadków zdarzenia.
7. Sporządzenie notatki i przekazanie jej wychowawcy, w przypadku drastyczniejszych przejawów przemocy – pedagogowi
8. Ustalenie kary i ewentualnie warunków jej zawieszenia na okres próbny
   (w przypadku powtórnego popełnienia tego rodzaju czynu, stosuje się karę wyższą od poprzedniej).
9. Przeprowadzenie ze sprawcą i ofiarą dodatkowej rozmowy uświadamiającej skutki agresywnych zachowań i ustalenie sposobów unikania podobnych sytuacji (zawarcie kontraktu przez wychowawcę).
10. W przypadku pobicia z wykorzystaniem niebezpiecznych narzędzi – wzywa się Policję.

 

 

 PROCEDURA POSTĘPOWANIA NAUCZYCIELA, GDY PODEJRZEWA, ŻE NA TERENIE SZKOŁY ZNAJDUJE SIĘ UCZEŃ BĘDĄCY POD WPŁYWEM ALKOHOLU, NARKOTYKÓW LUB DOPALACZY:

 

1. Powiadamia o swoich przypuszczeniach wychowawcę klasy i dyrektora szkoły.
2. Odizolowuje ucznia od reszty klasy, ale ze względów bezpieczeństwa nie pozostawia go samego, stwarza warunki, w których nie będzie zagrożone jego życie ani zdrowie. Uczeń nie może pozostawać bez opieki – powinna się nim zająć osoba przeszkolona w udzielaniu pierwszej pomocy, a jeśli to możliwe pielęgniarka.
3. W sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia wzywa pogotowie ratunkowe.
4. Zawiadamia o fakcie rodziców lub opiekunów, których zobowiązuje do niezwłocznego odebrania ucznia ze szkoły (osoba sprawująca opiekę, wychowawca). Gdy rodzice/opiekunowie odmówią odebrania dziecka, o pozostaniu ucznia w szkole, czy przewiezieniu do placówki służby zdrowia, albo przekazaniu go do dyspozycji funkcjonariuszom policji - decyduje lekarz, po ustaleniu aktualnego stanu zdrowia ucznia i w porozumieniu
   z dyrektorem szkoły/placówki.
5. Wychowawca przeprowadza rozmowę z rodzicami w obecności dyrektora i sporządza notatkę służbową na temat zaistniałej sytuacji i podjętych środkach zaradczych.
6. Uczeń zostaje ukarany naganą dyrektora szkoły za rażące naruszenie statutu szkoły.
7. Szkoła zawiadamia najbliższą jednostkę policji, gdy rodzice ucznia będącego pod wpływem alkoholu - odmawiają przyjścia do szkoły, a jest on agresywny, bądź swoim zachowaniem daje powód do zgorszenia albo zagraża życiu lub zdrowiu innych osób. W przypadku stwierdzenia stanu nietrzeźwości, policja ma możliwość przewiezienia ucznia do izby wytrzeźwień albo do policyjnych pomieszczeń dla osób zatrzymanych - na czas niezbędny do wytrzeźwienia (maksymalnie do 24 godzin). O fakcie umieszczenia zawiadamia się rodziców/opiekunów oraz sąd rodzinny jeśli uczeń nie ukończył 18 lat.
8. Dyrektor szkoły powiadamia sąd rodzinny o pogłębiającej się demoralizacji ucznia, jeżeli incydent się powtarza, a deklarowana współpraca rodziców nie przynosi oczekiwanych rezultatów.

 

Spożywanie alkoholu na terenie szkoły przez ucznia, który ukończył 17 lat, stanowi wykroczenie z art. 43¹ ust. 1  Ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Należy o tym fakcie powiadomić policję. Dalszy tok postępowania leży w kompetencji tej instytucji.

Stan nietrzeźwości kiedy stężenie alkoholu we krwi jest powyżej 0,5 ‰ alkoholu lub w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm^3.

 

W PRZYPADKU, GDY NAUCZYCIEL PODEJRZEWA, ŻE UCZEŃ POSIADA PRZY SOBIE SUBSTANCJĘ  PRZYPOMINAJĄCĄ NARKOTYK, POWINIEN PODJĄĆ NASTĘPUJĄCE KROKI:

1. Odizolowuje ucznia poprzez umieszczenie go w oddzielnym pomieszczeniu. Nauczyciel powinien dołożyć wszelkich starań, aby uczeń nie mógł pozbyć się substancji.
2. Powiadamia o swoich podejrzeniach dyrektora szkoły i wychowawcę.
3. Dyrektor szkoły powiadamia policję oraz rodziców / opiekunów prawnych ucznia do natychmiastowego stawiennictwa.

4. Nauczyciel w obecności innej osoby (wychowawca, pedagog, dyrektor, itp.) ma prawo żądać, aby uczeń przekazał mu tę substancję, pokazał zawartość torby szkolnej oraz kieszeni (we własnej odzieży), ewentualnie innych przedmiotów budzących podejrzenie co do ich związku z poszukiwaną substancją i jej wydania. W celu wprowadzenia atmosfery współpracy, o obecność można poprosić wychowawcę lub nauczyciela, do którego uczeń ma zaufanie. Nauczyciel nie ma prawa samodzielnie wykonać czynności przeszukania odzieży ani teczki ucznia - jest to czynność zastrzeżona wyłącznie dla policji.
5. W przypadku, gdy uczeń, mimo wezwania, odmawia przekazania nauczycielowi substancji i pokazania zawartości teczki, szkoła wzywa policję, która przeszukuje odzież i przedmioty należące do ucznia oraz zabezpiecza znalezioną substancję i zabiera ją do ekspertyzy.
6. Jeżeli uczeń wyda substancję dobrowolnie, należy ją zabezpieczyć i czekać na przyjazd policji. Nie podejmuje żadnych działań związanych z dostarczeniem zabezpieczonej substancji na najbliższy posterunek.
7. Wyznaczona przez dyrektora osoba próbuje ustalić, w jaki sposób i od kogo, uczeń nabył substancję.
8. Całe zdarzenie nauczyciel dokumentuje, sporządzając możliwie dokładną notatkę  z ustaleń wraz ze swoimi spostrzeżeniami.

 

W PRZYPADKU, GDY NAUCZYCIEL ZNAJDUJE NA TERENIE SZKOŁY SUBSTANCJĘ PRZYPOMINAJĄCĄ WYGLĄDEM NARKOTYK POWINIEN PODJĄĆ NASTĘPUJĄCE KROKI:

1. Nauczyciel zachowując środki ostrożności zabezpiecza substancję przed dostępem do niej osób niepowołanych oraz ewentualnym jej zniszczeniem do czasu przyjazdu policji, próbuje (o ile to jest możliwe w zakresie działań pedagogicznych) ustalić, do kogo znaleziona substancja należy.
2. Powiadamia o zaistniałym zdarzeniu dyrektora szkoły i wzywa policję.
3. Po przyjeździe policji niezwłocznie przekazuje zabezpieczoną substancję i informacje dotyczące szczegółów zdarzenia.

 

 

PROCEDURA POSTĘPOWANIA W PRZYPADKU ZAGROŻENIA DEMORALIZACJĄ

1. Powiadomienie wychowawcy o uzyskanej informacji.
2. W przypadku uzyskania informacji o podejrzeniu popełnienia przez ucznia przestępstwa ściganego z urzędu lub jego udziału w działaniu grup przestępczych niezwłoczne powiadomienie policji przez dyrektora szkoły.
3. Rozmowa wychowawcy z uczniem.
4. Przekazanie informacji pedagogowi i dyrektorowi (sporządzenie notatki w dokumentacji wychowawcy).
5. Wezwanie do szkoły rodziców (opiekunów prawnych):
   1. przekazanie informacji i zobowiązanie do szczególnego nadzoru nad dzieckiem.
   2. w przypadku potwierdzenia informacji zaproponowanie pomocy w specjalistycznej placówce oraz form pomocy ze strony szkoły,
   3. przy braku współpracy rodziców powiadomienie sądu rodzinnego lub policji,
6. Podjęcie oddziaływań wychowawczych wobec ucznia :
   • • potwierdzenie znajomości szkolnego regulaminu (na piśmie),
     • ustalenie zasad ,,programu naprawczego” stosowanie do zaistniałego problemu przy współpracy z pedagogiem,
     • ustalenie zasad współpracy z rodzicami (opiekunami prawnymi),
     •  powiadomienie pedagoga i dyrektora o efektach zaproponowanych działań.
7. W przypadku wykorzystania wszystkich dostępnych środków oddziaływań       wychowawczych wysłanie przez dyrektora pisma do sądu rodzinnego lub do policji.
8. Równolegle do działań sądu lub policji zastosowanie kar regulaminowych w szkole.

 

                                                                                            

PROCEDURA POSTĘPOWANIA W PRZYPADKU WAGARÓW UCZNIA

                               I.     

1. Uruchomienie procedury po przekroczeniu przez ucznia 20 godzin nieusprawiedliwionej nieobecności.
   1. Udzielenie mu upomnienia przez wychowawcę klasy.
   2. Wezwanie rodziców/prawnych opiekunów do szkoły.

II. 

1. W przypadku dalszych wagarów (40 godzin) wychowawca udziela nagany.
2. Wezwanie rodziców/ prawnych opiekunów.

III.

1. W przypadku dalszej nieusprawiedliwionej absencji ucznia (do 50 godzin) wezwanie ucznia do dyrektora ds. wychowawczych.

IV.  

1. W przypadku kolejnych godzin nieusprawiedliwionych nieobecności – wezwanie ucznia do spotkania z wychowawcą i dyrektorem szkoły.
2. Udzielenie pisemnej nagany przez dyrektora (jeden egzemplarz pisma wychowawca umieszcza w arkuszu ocen ucznia)
3. Pisemne poświadczenie przez ucznia faktu otrzymania nagany.
4. Wysłanie nagany udzielonej uczniowi rodzicom/opiekunom prawnym.
5. Zobowiązanie ucznia do kontaktu z pedagogiem szkolnym.

V. 

1. Po przekroczeniu 60 godzin nieusprawiedliwionej nieobecności wystąpienie wychowawcy klasy do Samorządu Szkolnego z prośbą o sporządzenie pisemnej opinii o uczniu. Samorząd szkolny przygotowuje ją po konsultacji z samorządem klasowym.
2. W uzasadnionych przypadkach, na wniosek członka Rady Pedagogicznej oraz za zgodą większości jej członków, dopuszcza się możliwości zawarcia indywidualnego kontraktu z uczniem.
3. Podjecie decyzji administracyjnej przez dyrektora szkoły. 

 

 

 

 

 

 

 

  

PROCEDURA POSTĘPOWANIA W PRZYPADKU KRADZIEŻY 

NA TERENIE SZKOŁY

 

1. Przyjęcie zgłoszenia przez nauczyciela.
2. Ustalenia wartości skradzionej rzeczy.
3. Wezwania wychowawcy lub pedagoga.
4. Ustalenie okoliczności zdarzenia.
5. Wezwanie policji (w zależności od wartości skradzionej rzeczy – powyżej 500 zł) i zabezpieczenie miejsca zdarzenia, dowodów.
6. Wysłuchanie świadków, osób pokrzywdzonych i podejrzanych.
7. Ustalenie sprawcy i przeprowadzenie przez wychowawcę rozmowy uświadamiającej negatywne skutki czynu.
8. Ustalenie kary (w przypadku ponownego popełnienia czynu zabronionego zastosowanie kary surowej).
9. Powiadomienie rodziców lub opiekunów o zaistniałej sytuacji  
10. Zwrot skradzionej rzeczy lub ustalenia form rekompensaty.
11. Sporządzenie notatki przez wychowawcę.
12. W przypadku nieustalenia sprawcy, napiętnowanie czynu wobec wszystkich uczniów oraz wezwanie do czujności.
13. W przypadku wezwania policji i przeprowadzenia przez nią dochodzenia oprócz kary zgodnej z Kodeksem Karnym stosuje się karę regulaminową.